جلسه پنجم به تبیین دقیق دو پاداش بزرگ اهل بهشت اختصاص دارد: "نعیماً" و "ملکاً کبیراً". استاد با تفکیک معنای "نعیم" از "نعمت"، بر دوام‌پذیری و قطع‌ناشدنی بودن لذت‌های اخروی تأکید می‌ورزد. در ادامه، با بازخوانی داستان اطعام اسیر و چشم‌پوشی از بهره‌برداری دنیوی، روشن می‌سازد که چگونه خدای متعال در برابر گذشت‌های کوچک دنیوی، ملکی کبیر و گسترده به ابرار می‌بخشد. ملکی بدون رقیب، بدون دغدغه، بدون زوال. لباس‌های زیبا، خیمه‌های بی‌انت‌ها و مجلس مهمانی خدا، تمثیلی از موقعیتی است که بندگان صالح در آن می‌درخشند.