در این بخش، استاد به شهوت سخن گفتن می‌پردازد. بیان می‌کند که پرحرفی و وراجی انسان را از تفکر و گفت‌وگوی درونی بازمی‌دارد و زمینه‌ساز غیبت، تمسخر و تهمت می‌شود. روایت‌هایی درباره‌ی آفات زبان نقل می‌شود و تأکید می‌شود که سکوت، میدان رشد عقل است. محور نهایی جلسه، کنترل زبان و تبدیل گفت‌وگو به ابزار هدایت است.