در این بخش، استاد به مقایسه‌ی دو حالت درونی قناعت و طمع می‌پردازد. قانع، به رزق الهی راضی است، ولی طماع، از نعمت هرچقدر هم داشته باشد، باز ناراضی است. روایت امام باقر علیه‌السلام «القناعة مال لا ینفد» محور بحث است. نتیجه‌ی جلسه آن است که قناعت، انسان را عزیز و آرام می‌سازد، در حالی‌که طمع، دائماً او را محتاج دیگران می‌کند.