در این بخش، بحث حیا به عرصه اجتماعی کشیده می‌شود. استاد توضیح می‌دهد که تمامی نقش‌های اجتماعی (پدر، مادر، فرزند، مسئولیت‌های شغلی) ذیل «عبودیت» معنا پیدا می‌کنند و بدون آن اعتباری ندارند. انبیا و اولیا نمونه‌های کامل این نگاه‌اند و رسالت آن‌ها تربیت جامعه بر اساس همین حقیقت است. در این جلسه نشان داده می‌شود که چگونه نسبت‌های اعتباری مانند ریاست، فرزندی یا جایگاه‌های اجتماعی، در قیامت رنگ می‌بازند و تنها نسبت حقیقی «عبودیت» باقی می‌ماند. مخاطب درمی‌یابد که حیا و ایمان، نه‌تنها فردی بلکه اجتماعی‌اند و هر کوتاهی در مسئولیت‌های اجتماعی، نقص در بندگی خدا محسوب می‌شود.