در دومین جلسه، محور تحلیل استاد امینی‌خواه بر تبیین دقیق جایگاه ابرار قرار می‌گیرد. ابرار، در تفسیر ایشان، تنها شاکران ساده نیستند، بلکه کسانی‌اند که مسئولیت‌های خود را به تمام معنا ایفا می‌کنند؛ حتی با نذر، بر گردن خود تکالیف مضاعف می‌نهند. این وفاداری به نذر، به اطعامی می‌انجامد که از ضروری‌ترین منابع معیشتی‌شان گذشت می‌کنند، بی‌هیچ توقعی از خلق. با وجود این تقرب، خوفی ژرف از قیامت در جان آنان موج می‌زند؛ خوفی نه از عذاب بلکه از عظمت روزی که همه چیز در آن آشکار می‌شود. استاد با دقت، ظرایف معنای "حب طعام" و "نذر" را می‌کاود و روح مسئولانه و مؤمنانه ابرار را در عمل و نیت، به‌روشنی نمایان می‌سازد.