در هفتمین جلسه، اولویت عملی نماز در زندگی فردی و اجتماعی به‌صورت مصداقی بررسی می‌شود. از ماجرای ترک مصاحبه سیاسی برای نماز گرفته تا نذرهای شخصی برای اقامه نماز اول وقت، همه به‌عنوان مصادیقی برای اصالت‌یافتن نماز در زندگی مطرح می‌شوند. این جلسه تأکید دارد که محبت به نماز، تنها با تعارف و علاقه قلبی حاصل نمی‌شود، بلکه با «تعصب عملی» و ترجیح دادن نماز بر هر چیز دیگر، معنا می‌یابد. مخاطب تشویق می‌شود بررسی کند که در تقویم روزانه او، نماز چه جایگاهی دارد و برای حفظ آن، تا چه حد اهل مقاومت است.