در این جلسه، استاد معماریانی وارد حوزه چهارم ارتباط یعنی «ارتباط با دیگر انسان‌ها» می‌شود و بر این نکته تأکید می‌کند که کیفیت این ارتباط، بازتابی مستقیم از سه ارتباط پیشین است: با خود، با خدا، و با نعمت‌ها. ارتباط مؤثر با دیگران زمانی شکل می‌گیرد که نگرش انسان نسبت به هستی و انسان‌ها معنادار باشد. استاد با ارائه پیش‌فرض‌هایی بنیادین، مخاطبان را به این باور می‌رساند که انسان در جهانی معنادار زندگی می‌کند و بنابراین ارتباطات انسانی باید بر اساس رحمت، احترام، و درک متقابل سامان یابد. در ادامه، به نقش زبان بدن، لحن کلام، و مهارت‌های رفتاری در ایجاد ارتباط پرداخته می‌شود و تمرین‌هایی برای توجه به اشتراکات، شنیدن فعال و دریافت بازخورد مطرح می‌گردد. استاد هشدار می‌دهد که تکنیک‌های ارتباطی بدون تغییر نگرش‌ها سطحی خواهند ماند، و ارتباطاتی پایدار و مؤثر، نیازمند ریشه‌داری در باورها و بینش انسانی است. این جلسه، بنیان‌گذار نگاه انسانی و اخلاقی به ارتباط با دیگران است.