جلسه چهارم، عدالت را نه به‌مثابه یک هدف نهایی، بلکه به‌عنوان وسیله‌ای برای تحقق توحید اجتماعی مورد بررسی قرار می‌دهد. در این تحلیل، جامعه انسانی همچون پیکره‌ای زنده و منسجم معرفی می‌شود که اجزای آن هر یک نقش متفاوتی ایفا می‌کنند و عدالت یعنی هماهنگی و تناسب میان این نقش‌ها. نقد نگاه مساوات‌طلبانه افراطی و تبیین دقیق معنای «مساوات در برابر قانون» نه «برابری در بهره‌مندی»، از مباحث اساسی جلسه است. تفاوت برخورداری افراد بر اساس نقش، تخصص، و اثرگذاری اجتماعی، به‌عنوان ضرورتی تکوینی در سازمان‌دهی جامعه انسانی معرفی می‌شود. همچنین، پیامدهای روانی و اخلاقی بی‌عدالتی، همچون گسترش شانس‌گرایی، بی‌اعتمادی و فروپاشی اخلاق اجتماعی، به‌روشنی تحلیل می‌گردد.