در این جلسه، دو محور اصلی نقد می‌شود: اول، انکار جایگاه ذکر زبانی و نام‌های الهی در مسیر کمال انسان؛ دوم، نفی مشروعیت اندوه دینی، از جمله حزن بر مرگ عزیزان و وقایع دینی. استاد با اشاره به مستندات داخلی عرفان حلقه، نشان می‌دهد که این تشکیلات نه‌تنها ذکر را بی‌اثر بلکه مضر می‌داند و آن را عامل اختلال در "اتصال" معرفی می‌کند. چنین رویکردی عملاً با سلوک قرآنی و عرفان اسلامی در تضاد است.