در سومین جلسه، نخستین دسته از نقدهای سه‌گانه علیه جریان مثبت‌اندیشی آغاز می‌شود: نقدهای روش‌شناختی و اثباتی. استاد با استناد به متون جریان، چند اشکال عمده را مطرح می‌سازد: مبهم‌گویی به جای توصیف علمی، تمثیل‌سازی به جای برهان‌پردازی، ارائه آمارهای جانبدارانه و بی‌پایه، و نهایتاً توجیه ناکارآمدی‌های روش. این نقدها نشان می‌دهد که جریان مثبت‌اندیشی فاقد چارچوب علمی معتبر است و در مواجهه با شکست‌ها، صرفاً به توجیه‌هایی چون "عدم تمرکز ذهنی" یا "عدم فهم راز" پناه می‌برد. بررسی ماجرای جو ویتالی به‌عنوان نمونه‌ای از شکست روش و واکنش توجیهی آن، از دیگر بخش‌های برجسته جلسه است.