ذکر تسبیح در آغاز سوره، مقدمه‌ای است برای تأکید بر قوانین تغییرناپذیر تاریخ؛ قوانینی مانند غلبه حق بر باطل و استمرار نور خدا. در این نگاه، مؤمن هنگام ورود به میدان جهاد درمی‌یابد که تنها نیست، بلکه همه کائنات در حال تسبیح خدا و همسو با او هستند. مخاطب در این جلسه می‌آموزد که احساس تنهایی و ترس در میدان مبارزه ناشی از غفلت از این همراهی کیهانی است. همچنین بحث درباره صفات «عزیز» و «حکیم» بودن خداوند به‌عنوان پشتوانه‌ای برای مؤمن مطرح می‌شود. نتیجه جلسه، تقویت امید و استقامت در مسیر جهاد با اتکا به سنت‌های تخلف‌ناپذیر الهی است.